LOZNIČKI PROTA, GRADITELJ VIŠE HRAMOVA OTIŠAO U PENZIJU: Uz službu hramove podizao
PROTOJEREJstavrofor Milan Aleksić(65), višegodišnji starešina lozničke crve, koji je bio skoro četiri decenije ovdašnji paroh, a pre toga gračanički (crkva u podnožju Soko grada), sveštenik koji je odlikovan Ordenom vladie Nikolaj, otišao je u zasluženu penziju, posle 45 leta služenja rodu i Bogu.
foto V Mitrić
Bio je omiljen sveštenik vladike Jovana Velimirovića, sinovca vladike Nikolaja koji ga je, zadovoljan onim što je učinio kao paroh u Azbzukovici, nagradio službom u drevnom lozničkom hramu Pokrova Presvete Bogorodice.Aleksić je, inače rođen u Cvetulji, selu u Rađevini, nadoma Zavlake, od malij nogu bio je posvećen veri, a raspuste je, često provodio kod tetke, od majke, koja je bila shi igumanija u jednom od manastira u Ovčarsko kablarskoj klisuri.
U vreme kada je prota Milan bio starešina lozničke crkve, urađena su još tri hrama u gradskoj parohoji(Voćnjak, Lozničko Polje, Lagator) i započet jedan na lozničkom groblju, koju podiže čuveni vernik Boban Ranković, čija je izgradnja u završnici.Uporedo je dao, po priznanju vladike Lavrentije, veliki doprinos izgradnji Manastira Soko, kod Ljubovije, koji je posvećen svetom vladiki Nikolaju Velimiroviću(Nikolaj Srpski), kao i izgadnji više hramova širom eparhoje, uključujući Spomen hram na Mačkovom kamenu, posvećen junacima bitaka na Mačkovom kamenu i na Drini.
U vreme vladike Lavrentija dobijao je najveće moguće dužnosti koje može da dobije neki sveštenik, pa je njegov uticaj, godinama, bio veliki u radu i delanju Eparhije šabačko valjevske, a potom i šabačke.Podignut je, za njegovog doba satreštinstva u Loznici, veliki Duhovni centar na Lagatoru, uz novu crkvu, površine nekoliko hiljada metara, koji se završava po fazama i zašto je veliku pomoć i podršku dala država.
Značajnu ulogu imao je i u spremanju velikog jubileja -700 godina Manastira Tronoša i kanonizovanju nekadašnjeg igumana te svetinje Stefana Jovanovića, posle čega je tadašnji patrijarh Irinej, i posete Loznici i vlastima u tom gradu, rekao da je „Loznica najbolji primer divne saradnje vlasti i crkve“.Loznica je, od početka, ubedljivo u vrhu epearhije i SPC po broju đaka na časovima veronauke, pa je, u vreme starešinstva Aleksića, baš u Loznici bila eparhijsa kancelarija za veronauku.
Uvek je bio ponosan na svoju porodicu, suprugu, dve kćerke i sina, koji je završio Duhovnu akademiju u Moskvi i, godinama je, već, jedan od najuglednijih profesora Beogradske bogoslovije.Aleksić se radovao mestu službovanja, gde je najviše bilo njegovih Rađevaca koji su se doseli u gostoljubi Jadar, čiji je Milan postao jedan od najpoznatijih zetova.
