“Ne smem otići da obiđem kućni prag i da na mestu gde su mi zaklani otac, dva strica i brat od strica, upalim sveću”, ovako započinje priču za Telegraf rs. Živorad Simić, koji danima pokušava u Gračanici i Prištini da izdejstvuje policijsku patrolu da ode do Slivova, udaljenog petnaestak kilometara od Gračanice.
Sveće pali na groblju u Gračanici gde su 27. juna 1999. godine sahranjeni Dimitrije, Živojin, Živko i Živoradov otac Trajan Simić, pošto ‘zbog niskog stepena bezbednosti’ nisu dobili dozvolu tadašnjeg UNMIK-a i KFOR-a da sahranu obave u Slivovu.
Dva dana ranije četvorica Simića otišli su pred noć da skupe stoku sa ispaše ali su ih na šumskom puteljku, na nekih pet stotina metara od kuća presrele, kako on tvrdi, dojučerašnje komšije Albanci čija imena ne želi da pominje, mada su poznata istražiteljima UNMIK-a i britanskog KFOR-a.
Podseća da su britanski vojnici imali punkt na oko dvesta metara od mesta zločina i da su upravo oni dva dana ranije meštanima Slivova izdali upozorenje da su dobili dojavu da je “svaki Srbin potencijalna meta napada od strane Albanaca”.
“Naredba UČK je glasila ‘ubiti, zaklati, spaliti sve što je srpsko u Slivovu'”, kaže on i ističe da su četvorica članova njegove porodice stradali jer su verovali da nema Albanca u Slivovu i široj okolini koji ne pamti Simiće po dobru i pruženoj ruci pomoći.
Njihovo stradanje primoralo je stotinak domaćinstava slivovskih zaseoka oslonjenih na Labljane, Mramor i Strezovce da glavom bez obzira napuste svoje domove i imanja, da ostave po dvorištima puštene stotine grla krupne stoke.
Imao je, tvrdi, garancije i obećanje britanskih vojnika da će počinioci masakra biti ubrzo pronađeni jer su nađeni “opipljivi dokazi”, ali je umesto obećanja dobio zabranu da ulazi u Slivovo jer “iritira nove incidente i sukobe”.
“Ne smem da uđem u selo, a kamoli da obiđem rodnu kuću jer me je pre godinu dana kada sam na svoju ruku otišao da obiđem kuću prvi komšija sačekao naoružan do zuba i zapretio da ću ukoliko se ponovo pojavim proći kao moji stradalnici“, kroz suze govori Simić koji je zbog strahota koje preživljava postao teški srčani bolesnik, a preživeo je i težak moždani udar.
Nije jedini čije je imanje, od nekih petnaestak hektara njiva, livada i visokokvalitetne šume, uzurpirano ili kako on naglašava “oteto” .
Ista je sudbina imanja Perića, Simića, Dragovića, Pavića i brojnih drugih srpskih porodica koje su u Slivovu naseljene pre više od sedam stotina godina o čemu svedoče crkvene knjige.
Plaši se da zbog narušenog zdravlja neće doživeti da budu osuđeni počinioci zločina čija su, kaže, imena poznata, kao i da neće nikada više nogom kročiti na prag kuće u kojoj je rođen, a koja je kako veli zajedno sa ostalih desetak kuća Simića do temelja porušena i razidana.
“Svestan sam da se bliži kraj mojim naporima da odgovorni za jedan od najtežih zločina počinjenih nad kosmetskim Srbima budu izvedeni pred lice i da zahvaljujući politici aktuelene vlasti iz Prištine neću doživeti da se zajedno sa još desetak mojih Simića vratim u rodno selo“, izgovori on inače donedavni šef finasijske službe u Osnovnoj školi “Aca Marović” izmeštenoj iz Prištine.
Apelovao je na odgovorne u Komisiji za nestala i kidnapovana lica da “potegnu pitanje Simića”, a predstavnike Kancelarije za KiM i međunarodne zvaničnike da njemu, njegovim rođacima i predstavnicima još desetak srpskih familija omoguće da se makar po jedan član porodice vrati u Slivovo u kome je do tog zloslutnog juna 1999.godine živelo blizu hiljadu Srba sa oko stotinak učenika osnovne škole.
